Poeh, deze tweede lockdown duurt nu al zo'n tien weken en het eind van de coronacrisis is helaas nog lang niet in zicht. De uitvoering van de medische voetzorg biedt slechts een handjevol werk, dus momenteel heb ik nauwelijks inkomsten. Dit keer kwam ik niet in aanmerking voor de TOZO.
Poeh, deze tweede lockdown duurt nu al zo’n tien weken en het eind van de coronacrisis is helaas nog lang niet in zicht. De uitvoering van de medische voetzorg biedt slechts een handjevol werk, dus momenteel heb ik nauwelijks inkomsten. Dit keer kwam ik niet in aanmerking voor de TOZO. Gelukkig eten we er geen boterham minder om, maar er wordt nu wél onmiskenbaar aan mijn pensioen-spaarpotje geknabbeld. Daarnaast: ik wil graag samen met mijn lief oud worden, maar het voelt verre van fijn dat mijn financiële onafhankelijkheid momenteel ook volledig ‘gelockt’ is. Toch mag ik absoluut niet klagen. Podopost publiceerde onlangs de uitkomsten van een peiling onder de lezers over de gevolgen van de lockdown. Vele collega’s hebben het momenteel keizwaar, zoveel is duidelijk. Hoe moet het als je een praktijk in een gezondheidscentrum hebt? Je huur gaat door, hoe lang houd je dat vol? Hoeveel pedicurepraktijken gaan er door deze crisis sneuvelen? Sommige pedicures zijn nu uit financiële nood zelfs op zoek naar een tijdelijke baan.
Toen ik koos voor dit vak en het zelfstandig ondernemerschap, heb ik er totaal niet bij stilgestaan hoe kwetsbaar ons beroep wellicht zou kunnen zijn. Was dat naïef?
Veel pedicures klinken nogal gelaten: het is nu eenmaal zo, wat kun je eraan doen? Waarschijnlijk is dat de beste houding. Beter dan je opvreten en er ook nog een maagzweer aan overhouden. Hoe gek het ook klinkt – ik durf het nauwelijks te bekennen – maar ik ervaar ook zeker de zonnige kant van deze ellende. Zo heb ik nu tijd voor eindeloos beeldbellen met vriendinnen, boeken lezen, puzzelen, schilderen, uitgebreid kokkerellen, schaamteloos uitslapen, wandelen en sporten-aan-huis. De praktijkruimte is kraakhelder en voorzien van een nieuw verfje, de bedrijfsadministratie is op orde. Mijn lijf voelt uitgerust aan, de pijntjes in mijn schouders zijn verdwenen. Er zijn momenteel geen popconcerten, culturele aangelegenheden, feestjes of soortgelijke activiteiten. Dus ook geen keuzestress, jippie!
Maar toch…, een normaal leven… Vroeger had ik dat een oersaaie wens gevonden, nu verlang ik ernaar. Liefst gevaccineerd en wel.
‘Het klinkt gek, maar ik zie ook de zonnige kant van deze ellende’
Maar hieperdepiep hoera! Gisteravond werd bekend dat we bij het versoepelen van de maatregelen toch vooraan staan in de rij! Vanaf 3 maart mag de praktijkdeur van het slot! Straks mogen we allemaal vol aan de bak en krijgen we het wekenlang loeidruk, hoe fijn is dat!? Dan zullen mijn schouders ’s avonds als vanouds pijnlijk piepen, de ongelezen boeken opstapelen en mijn vriendinnen weer klagen dat ze me te weinig zien. Dan kan de vlag uit!
