‘Een aantal jaren geleden hoorde ik steeds slechter aan één oor. Toen dacht ik nog: ik moet even snel langs de huisarts om mijn oren te laten uitspuiten. Maar die stuurde me door naar de oorarts. Ik bleek otosclerose te hebben (zie kader voor meer info over otosclerose), waarbij de stijgbeugel in mijn oor vastzat en geen geluid meer kon doorgeven. Dat kon alleen met een operatie worden verholpen. Ook had ik last van tinnitus (oorsuizingen, red.). En soms neem ik geluid veel harder waar. De arts waarschuwde al dat ik ook in mijn andere oor otosclerose zou krijgen.’

De operatie slaagde, maar toen bij Marianne een aantal jaren later ook de stijgbeugel van haar andere oor vast kwam te zitten, mislukte de ingreep. ‘Ik hoor rechts nu niets meer en links slecht. Als mensen tegen mij praten en ik heb geen hoorapparaat in, klinkt het net alsof ik onder water ben.’

Hulpmiddelen

De pedicure heeft veel baat gehad bij het volgen van een zogeheten spraakafziencursus onder meer om te leren liplezen. ‘Daar heb ik ook informatie gekregen over hulpmiddelen. Achter mijn rechteroor heb ik nu een microfoontje zitten dat draadloos geluid doorgeeft aan een gehoorapparaatje aan mijn linkeroor. Het is voor mij soms heel moeilijk te bepalen van welke kant geluid komt. Dit komt omdat ik zowel van rechts als van links geluid ontvang in mijn linkeroor. Ik heb een Phonak ComPilot Air om mijn nek  hangen, een apparaatje waarmee ik rechtstreeks het geluid van de telefoon, tv of andere audiobronnen naar mijn hoorapparaat kan leiden. Als ik bijvoorbeeld zelf naar mijn pedicure ga, dan kan ik ook met een magneetje een soort zendertje bij haar bevestigen, zodat haar spraak bij mijn gehoorapparaatje binnenkomt. Door dat apparaatje is het nu ook mogelijk dat wanneer ik samen met een vriendin ga fietsen, dat zij voor of achter mij fietst en dat we dan gewoon kunnen vertellen. Voorheen kon dat niet, want dan kon ik helemaal niets verstaan. Een cursus of een bespreking kan ik op deze manier ook heel goed volgen.’

Mondkapje

Door haar eigen ervaring kan Marianne zich ook goed voorstellen hoe het voor andere mensen is die slechthorend zijn. In de praktijk komt een mevrouw die helemaal doof is. ‘Dan is dat mondkapje dat we moeten dragen echt heel beperkend’, stelt Marianne. ‘Zeker als je goed wilt articuleren. Soms doe ik dat dan af. En het maken van afspraken gaat bij die mevrouw nooit via de telefoon, maar altijd via de mail of een appje.’

Nieuwe tang

Lange tijd heeft Marianne ook een 72-jarige mevrouw in de praktijk gehad die vanaf de geboorte blind was. ‘Omdat deze cliënt heel dicht bij de praktijk woonde, haalde ik haar altijd op, dan had ze ook even haar wandelingetje gehad. Ik sprak altijd gewoon tegen haar, alsof ze kon zien. Dat deed ze ook tegen mij. Toen ik haar de eerste keer ophaalde zei ze: Wat leuk dan kan ik je salon ook eens zien. En toen we er waren, vroeg ze: Laat me eens zien wat je hier allemaal hebt. Dus we hebben de tijd genomen, zodat ze aan alles kon voelen en haar weg kon vinden in de praktijk. Ik begeleidde haar onder de arm naar de stoel. De tweede keer dat ze kwam, wist ze meteen haar weg te vinden. Toen ik een keer een nieuwe tang had gekocht, had ze dat meteen in de gaten. Dat hoorde ze gewoon aan het geluid van het knippen. Ik plande haar altijd in aan het einde van de dag, zodat ik ook alle tijd voor haar had. Na afloop dronken we dan samen een kopje koffie.’

Vertel wat je ziet

Marianne benadrukt dat het heel belangrijk is om goed te vertellen wat je ziet aan de voet. ‘Toen ik een keer vertelde dat ik vermoedde dat ze plantair een schimmel had, schrok ze daar heel erg van. Je moet het dan echt beschrijven hoe het eruit ziet en dat de kans bestaat dat het gaat jeuken en of het wel of niet nodig is dat ze naar de dokter gaat. En zeker wanneer iets opgelost is of minder erg is geworden, moet je dat ook vertellen, want zij kunnen het beloop niet zien.’

Iets extra’s voor de beleving

Om haar cliënt een extra beleving te geven, spaarde Marianne altijd monstertjes van voetencrèmes op. ‘Dan zorgde ik ervoor dat ik iedere keer een crème met een ander geurtje gebruikte. Dat vond ze heerlijk.’ Doordat de cliënt niet kon zien, knipte Marianne ook de nagels van de vingers. ‘Dan ging ze daarna met haar nagels over haar trui en zei ze: Aan deze nagel zit nog een haakje. Zo kon ze precies bijhouden of alles goed geknipt was.’

Inmiddels is de cliënt verhuisd naar een andere plaats, omdat haar man (eveneens blind) daar in een verzorgingshuis werd opgenomen.