Het werd een afspraak bij een plaatselijke pedicure. Mijn voeten kregen haar aandacht. Ondertussen kletste ze er gezellig op los, met mij, haar klant. Dit wil ik ook!

Ik ga eerlijk zijn. Ik dacht dat het een luizenbaantje zou zijn. Gezellige gesprekken, theetje erbij. Maar wat heb ik dat onderschat. Pittige opleiding, steeds opnieuw bijscholen, hoge verwachtingen, tijdsdruk. En de hele dag door praten. Heel veel praten.

Veilige haven

Juist nu draait de GGZ-overuren. Vanuit overheid en gemeente wordt gevraagd om wat extra om te kijken naar de mensen van wie jij vermoedt dat ze het lastig hebben. Jij en ik vervullen hier, vaak zonder het zelf te beseffen, een belangrijke rol. In onze stoel blijft niets onbesproken. Ik weet dat jij het herkent. Sterfgevallen, huwelijksperikelen, ruzie binnen de familie. Onze stoel voelt als een veilige haven.

We zijn naast pedicure ook ‘psycholoog’. Weliswaar ongeschoold, maar toch van onschatbare waarde….

Goede verstaander

Dat blijkt bijvoorbeeld ook in het contact met Gijsje, zo noem ik haar voor het gemak even. Gijsje zit regelmatig in mijn stoel. Ze heeft voeten die behoorlijk wat aandacht nodig hebben. Als ze in mijn stoel zit is het gezellig. Maar de goede verstaander heeft een half woord nodig om te weten dat ze het lastig heeft.

Terwijl ik haar pijnlocatie behandel komen de verhalen. De verhalen zijn heftig, heel heftig. Standaard staat de thee voor haar klaar. De doos tissues binnen handbereik.

Inmiddels heeft ze, ook op mijn aanraden, hulp gezocht bij een gediplomeerd ‘collega-‘psycholoog. Ze heeft nog een lange weg te gaan.

Een aantal weken geleden kwam ze mijn praktijk binnenlopen. Ze duwt mij op een bijna nonchalante manier een doos chocolade in m’n hand. Mompelt iets van ‘voor jou, een bedankje, omdat… ach dat weet je zelf ook wel’.

Chocolade en tissues

Daar sta ik. Doos chocolade in mijn hand, een opkomende brok in m’n keel. Wat een geluk dat de doos tissues binnen handbereik staat!