Het enige verschil in onderhoud tussen auto en pedicuremotor zit ‘m in het reinigen van de buitenkant. Mijn pedicuremotor wordt na elke cliënt trouw afgenomen en gedesinfecteerd en ’s avonds krijgt-ie nog een extra poetsbeurt. Maar met mijn auto nam ik het tot nu toe met de buitenkant iets minder nauw want druk, druk, druk en het zal wel loslopen toch?

Vogelendrek

Tja, en dus kon het zomaar gebeuren dat de auto maanden zonder wasbeurt – het regende toch bijna dagelijks – zijn ambulante plicht deed. De lente kwam en de vogels, terug uit verre Afrikaanse oorden, streken neer in de bomen vlak bij mijn huis en gebruikten mijn auto als een soort toiletpot. In een mum van tijd zat mijn kleine mobiele vriendje volop onder de vogelendrek. Had ik toen maar actie ondernomen door de poep meteen te verwijderen en de auto voorlopig niet meer onder de bomen te parkeren. Maar nee, het ontbrak mij aan: lust, zin, tijd of wat voor andere smoes dan ook zelfs om even langst de wasstraat te gaan.

Stofzuigerplein

Pas toen de auto op een ochtend voorzien was van het opschrift ‘IK BEN VIES’ kwam ik in actie. Voordat ik de wasstraat inreed was ik zo bijdehand om de antenne van het dak te schroeven en op de passagiersstoel te leggen. Bij de wasstraat aangekomen kon ik kiezen uit de programma’s Budget €9, Monza €11, Monte Carlo €13 of Silverstone €15. Het werd Silverstone, die zou mijn auto wel schoon krijgen. Inderdaad blinkend schoon en met plastic hoesje om de achterruitwisser rolde ik meteen door naar het stofzuigerplein.

Gevonden voorwerpen

De stofzuigers zelf waren uitgevoerd met de nieuwste turbo-zuigtechniek waardoor alles wat loslag in een straal van 1 meter werd opgezogen. Enthousiast ging ik aan de slag en hoorde plots een rinkelend geluid. Uit een ooghoek zag ik iets zwarts de zuigmond in floepen. Was dat de pen uit mijn kilometerboekje? Hulp roepen was zinloos dus maakte ik de stofzuigbeurt maar af. Tevreden met het resultaat bracht ik de stofzuigerslang terug naar de houder. Ik draaide mij om en ontdekte tot mijn grote schrik dat de glimmende motorkap twee ontsierende doffe plekken had die verdomd veel weg hadden van de vogelpoepplekken die er voor de wasbeurt nog opzaten. Ik deed de deur open en inspecteerde het kilometerboekje, de pen bleek nog steeds keurig in het boekje te zitten alleen op de passagiersstoel was van de antenne geen spoor te bekennen. Ik spoedde mij naar de servicemedewerker, die mij haarfijn toeblafte dat ze geen gevonden voorwerpen bak hadden ‘daar is geen beginnen aan wijfie’.

Zonder antenne en met een gehavende auto verliet ik, met rode blossen op mijn wangen, de wasstraat, mij lichtelijk in paniek afvragend hoe ik dit thuis allemaal zou uitleggen.