Spreken is uiteraard de bekendste vorm van communicatie. In het buitenland wordt het soms wat moeilijker met een vreemde taal, maar ook Nederland kent heel veel dialecten die het voor de verstaander soms lastig maken. Veel van mijn cliënten spreken het dialect van de omgeving waar ik vandaan kom. Dat lukt vaak nog wel. Maar er komen ook mensen uit een andere hoek van ons land in mijn praktijk en dan gebeurt het nog weleens dat ik op goed geluk een antwoord moet geven. Na drie keer ‘wat zegt u’ moet ik uit goed fatsoen wel wat gokken.
Focus op mijn work-life-balance…
Een aantal jaren geleden waren wij op vakantie in het buitenland en toen hoorden wij een heel andere ‘taal’. We waren (onbedoeld, maar de beste man toeterde nogal luid in zijn telefoon) getuigen van een gesprek wat aan onze kant ongeveer zo ging: ‘Hey, ik wilde nog even met je contacten zodat we het één en ander kunnen kortsluiten. Als *onbekend persoon* er nog even zijn plasje over wilt doen kunnen we er een klap op geven. Misschien is er ergens in de komende dagen nog wel tijd voor een bila zodat we nog wat kunnen sparren en nog wat dingen kunnen tackelen. Ik gooi nog wel wat over de schutting, want ik wil me nu focussen op mijn work-life-balance.’
En of dit al niet erg genoeg klinkt zag ik laatst op tv dat onze huidige taal steeds meer gaat bestaan uit straattaal en afkortingen.
Slaan!?
In mijn salon communiceer ik mij ook suf. Laatst nog probeerde ik iemand te overtuigen dat ze te smalle schoenen draagt. Eén blik op haar tenen was al genoeg. Maar deze mevrouw bleef zelfs volharden in mijn ongelijk nadat haar tenen aan alle kanten buiten de zolen bulkten toen ik haar erop had laten staan. Nee, haar schoenen waren ruim genoeg! Slaan leek mij op dat moment het enige geschikte communicatiemiddel. Helaas is dat wettelijk en sociaal niet toegestaan.
Kluts kwijt
Vorige week had ik een sterk staaltje communicatie nodig om een cliënte naar mijn praktijkruimte te navigeren. Een mevrouw kwam niet opdagen en na mijn telefoontje bleek dat ze al bij twee kapsters in ons dorp was geweest en inmiddels helemaal de kluts kwijt was. Ik zei dat het beter was dat ik haar haar niet ging knippen, maar haar teennagels wilde ik wel proberen. Toen had ze pas in de gaten wie ze aan de lijn had en sloeg meteen de volgende paniek toe omdat ze niet meer wist waar ze heen moest fietsen. Ik vertelde haar dat ze richting de kerk moest rijden en dat ik haar tegemoet zou lopen. Toen ze mij in het oog kreeg nadat ik verwoed met mijn armen stond te maaien dacht ik dat mijn navigatie-techniek geslaagd was. Maar toen wist ik nog niet dat ze daarna eerst nog vier verkeerde opritten op zou rijden…
TGiF!
(oftewel Thank God it’s Friday: voor wie het niet weet én niet wil opzoeken?)
