Ik weet leukere dingen om te doen, mijn teennagels er met een pincet uittrekken bijvoorbeeld of mijn oogbollen eruit lepelen… Nee, mezelf in de schijnwerpers zetten bezorgt me meestal toch de bibbers. Lekker handig ook als zzp’er met een eigen praktijk.

Nou is het allemaal niet zo kommer en kwel als ik nu voorstel, want dat zou natuurlijk wel heel bedroevend zijn. Inmiddels doe ik dit werk lang genoeg om zeker te zijn van mijn eigen kwaliteiten, maar ben er gewoon het type niet voor om dat breeduit te etaleren. In een commerciële baan waarbij degene die het hardst roept er met de buit vandoor gaat, zou ik behoorlijk vaak (lees: in alle waarschijnlijkheid altijd) met lege handen staan. En vrij snel werkloos ook denk ik.

Balletje slaan op de golfbaan

Een zakenlunch zou ik dan weer wel behoorlijk goed kunnen uitvoeren. Maar zo halen wij onze cliënten niet binnen helaas. Of met twee keer per week een balletje slaan op de golfbaan (in de zomervakantie heb ik nog drie keer een hole-in-one geslagen met midgetgolf dus mijn basis is al goed) krijgen we ons werk ook niet gedaan.

Praten daarentegen gaat me over het algemeen wel weer goed af. Meestal ben ik degene die de vragen stelt en een gesprek op gang houdt. Maar vorige week werd ik aan een vragenvuur onderworpen door een nieuwe bewoner van het Thomashuis waar ik om de zes weken naartoe ga. Voordat ik met mijn werk mocht beginnen wilde ze eerst van alles van mij weten: waar ik woon, wat ik kwam doen, met welk vervoersmiddel ik gekomen was, of ik vanavond chips ging eten (ik kan een beetje serieuze levensvraag wel waarderen) en of ik een man heb. Bij het bevestigende antwoord moest ze daar alles van weten: heb je hem al lang (ja, best wel), praat hij Nederlands (doorgaans wel, maar die dag was zijn kies getrokken en leek het meer op Deens of Noors) en of hij schoenen draagt (geen onbelangrijke vraag, mensen!).

Blijkbaar had ik mij deze keer goed geëtaleerd want ik mocht mijn werkzaamheden voortzetten. Door gewoon mijn werk te doen laat ik gelukkig ook zien wat ik in huis heb en gelukkig heb ik een goedgevulde agenda dus kan ik dat veelvuldig doen.

Stukje taart

Laatst was ik ambulant bij een cliënte die ik behandel onder contract via de podotherapeut. Toen ik naar huis wilde gaan zei ze: Je blijft toch zeker wel een stukje taart eten want ik ben jarig. Inmiddels was haar dochter ook binnengekomen en die vraagt, heb je binnenkort ook tijd voor mijn voeten? Ik hoor allemaal positieve dingen over je. Terwijl ik met tomaatkleurige wangen naar de tompouce op mijn bordje kijk denk ik tjonge, dit is net werken…