Dit jaar kunnen wij als ouders een defensieve houding beter gebruiken. Het geval wil namelijk dat onze tiener zich langzaam maar zeker transformeert tot een puber. En dat vraagt natuurlijk om een andere aanpak.

Want je komt voor de meest uiteenlopende (en vooral onverwachte) uitdagingen te staan.

Zo kwam ik laatst een keer op maandagochtend beneden. Nou zijn dat meestal niet mijn beste ochtenden, dus mijn brein had iets langer de tijd nodig om te registreren wat mijn ogen zagen. Het aanrecht was bezaaid met boterhammen, een bus slagroom, een recordaantal aan kruimels, meer gereedschap dan ik volgens mij in mijn la heb liggen en een pannetje met ondefinieerbare bruine drab, au bain-marie, wat dus chocola bleek te zijn. Zoonlief staat dit oorlogsgebied te filmen en is niet content met mijn kreun van afgrijzen die zijn video natuurlijk totaaaaal verpest. Wat blijkt, hij experimenteert met een recept van tiktok: de Bossche Bol Boterham! Het eindresultaat kon ik bekijken op Snapchat: een dubbele boterham met slagroom ertussen en overgoten met gesmolten chocola. Het lijkt mij smerig, net als mijn keuken!

Puberaal gedrag

In mijn praktijk heb ik trouwens zo nu en dan ook te maken met puberaal gedrag. Het is dus maar goed dat ik privé al een beetje gehard ben. Zo heb ik af en toe cliënten in mijn stoel die hun mobieltje belangrijker vinden dan een gesprekje met mij. En mensen die mijn goede advies luidruchtig in de wind slaan (mijn schoenen zijn ruim genoeg en mijn hakken niet te hoog!! Ahum). En gezellige portretten die zelf niet begrijpen wat ze zeggen, zoals gevalletjes van elektrische kousen aantrekken en een riem onder het hart steken enzo.

Zwartgeblakerde pan

Pasgeleden had mijn eigen puber ook zoiets… Na een werkdag stuurde ik hem een berichtje of hij samen met mij thee wilde drinken en of hij alvast water op wilde zetten. Meteen kreeg ik antwoord: nee, want ik ben rotjes aan het maken.

Met de snelheid van het licht ren ik het huis in, want zijn laatste actie zat mij nog vers in het geheugen: popcorn maken in een kookpan op hoog vuur met als resultaat zwartgeblakerde half ontpopte mais, pan én aanrechtblad. In mijn gedachten staat de boel al in lichterlaaie als ik de keuken invlieg. Waar zijn de rotjes hijg ik!? In de koelkast natuurlijk, zegt mijn nietsvermoedende zoon. Ik denk nog, hij heeft zeker bij scheikunde geleerd dat die dingen af moeten koelen ofzo. Ondertussen houdt hij trots een bord met zelfgemaakte pindarotsjes onder mijn neus. Pindarotsssssjes!

Puber kijkt mij glazig aan, ooow ik dacht dat die dingen rotjes heetten. (Misschien wordt het ook hoog tijd dat ik hem vertel dat je niet zegt dat je stinkt van de dorst…)
Kortom, ik heb geen goede voornemens nodig, maar een tijdelijke lichen simplex. En een nieuwe keuken!