Yoho! Eind oktober kwam er toch nog een beurs. Dat had ik niet verwacht tijdens de 2e coronagolf. Toch twijfelde ik of het nou wel zo verstandig was om een hal vol mensen op te zoeken. Collega-uit-de-buurt Marion trok me over de streep: ‘Kom nou gewoon gezellig mee!’ Dus stapte ik bij haar in de auto, mét mondkapje.

ASWS had de beurshal tiptop corona-proof ingericht met brede paden en fleurig 2-kleuren tapijt dat de looprichting aangaf. Helaas waren er veel minder standhouders dan normaal. Na 3 rondjes over de beursvloer hield ik het voor gezien. Marion was daarentegen nog druk-druk bezig met het uitzoeken van diverse producten. Prima, kon ik ondertussen lekker een terrasje pikken. Het voelde wonderlijk om daar met een kop koffie te zitten ten tijde van een halve lockdown met gesloten horeca. Ik ging eens fijn beursgangers spotten.

De koopjesjagers scheurden met hun boodschappenwagentjes en bolderkarren in het rond. Normaliter erger ik me gruwelijk aan die stomme karretjes. Ze versperren de weg en bezorgen me blauwe plekken. Nu hadden die transportvoertuigen ruim baan. Koopjesjagers komen duidelijk enkel en alleen voor de beursaanbiedingen. Ze bepalen van tevoren hun route, gaan doelgericht op een aantal stands af en keuren de andere stands geen blik waardig. Hier en daar stonden ze beteuterd voor een lege kraam, want niet alle standhouders kwamen opdagen. Daar sta je dan met je boodschappenlijstje.

Ik zag ook nogal wat ‘bange beursgangers’. Weifelend bekijken ze vanaf een afstandje de koopwaar. Zijn ze zo verlegen? Of vrezen ze dat ze niet meer onder een koop uit kunnen zodra ze belangstelling tonen? Standhouders bijten niet hoor. Een beurs is toch juist bedoeld om met allerhande producten kennis te maken. Vanaf 5 meter afstand lukt dat niet.

Een beetje lachwekkend zijn de eeuwige twijfelaars. Ze komen er maar niet uit of ze een product nu wel of niet zullen aanschaffen. Ze lopen verder, keren na een kwartier terug naar de stand, lopen weer weg, passeren de stand opnieuw, stellen een vraag, vertrekken weer en raken steeds meer in vertwijfeling. Als ze al tot aanschaf overgaan, dan is dat vast vlak voor sluitingstijd. Wie weet hebben ze daar ’s avonds alweer spijt van. 2 uur later plofte Marion op 1,5 meter naast me op een terrasstoel, blij met haar aankopen. Ik had me ondertussen prima vermaakt met ‘mensen kijken’. In coronatijd vind je zoiets immers al gauw een belevenis.

De beursvloer was – ruim voor sluitingstijd – al nagenoeg leeg en dat voelde raar. Alleen het traditionele gratis ijsje bij de uitgang bezorgde ons nog een beetje het oude, vertrouwde beursgevoel.”