Gestimuleerd door de coronacrisis schoten de webinars de afgelopen twee jaar als paddenstoelen uit de grond. Bepaald niet verkeerd, want het is best relaxed om vanaf de sofa met je laptop op schoot en een koffietje bij de hand een cursus te volgen. Die accreditatiepunten haal je letterlijk op je sloffen.

Ik begrijp best dat je geen zin hebt om vakliteratuur te lezen nadat je je drie slagen in de rondte gewerkt hebt. Tegelijk snap ik er niks van dat het daar nooit van komt. Er is de laatste jaren een duidelijke omslag gaande in pedicureland. Bij velen groeit de behoefte om elkaar op te zoeken en van elkaar te leren. We gaan de samenwerking aan, vormen intervisiegroepen en ‘spreken’ elkaar in de wonderlijke wereld van de social media. Dit zijn positieve ontwikkelingen, mits de conversatie beschaafd blijft natuurlijk. Maar hoe valt het nou te rijmen dat je wél volop tijd en energie steekt in allerhande (online) bijeenkomsten met collega’s en geen aandacht hebt voor vakliteratuur? Podopost is immers net zo goed een medium om je collega’s uit het hele land te ontmoeten. In dit vakblad delen collega’s hun visie op beroepsgerelateerde onderwerpen en demonstreren ze hoe zij hun werk uitvoeren. Daar steek je altijd wat van op. Door in te pen te klimmen en op artikelen te reageren, kunnen interessante dialogen ontstaan. Zo vormen de abonnees van Podopost samen de grootste intervisiegroep van Nederland! Je kunt daar vanuit je knusse huiskamer aan deelnemen. Hoe chill is dat?

Voor het lezen van mijn columns zullen ze echter in de archieven moeten duiken. Want beste lezers, ik stop ermee. Na zestien jaar heb ik besloten de pen aan een collega-columnist door te geven. Het is goed als er weer eens een frisse wind uit onverwachte hoek gaat waaien. Ik dank je hartelijk voor het lezen van mijn schrijfsels. Hopelijk deden ze je glimlachen en brachten ze je zelfs weleens tot een nieuw inzicht. Wil je weten wie ik ben? Kijk dan op pagina 30.