"Hèhè, wat was ik blij toen ik eindelijk in de kappersstoel mocht plaatsnemen. Weg met dat coronakapsel! Het was supergezellig en het resultaat is top. Toch bekroop me achteraf het onzekere gevoel dat ik daar méér risico op een coronabesmetting had gelopen dan ooit tevoren. Op anderhalve meter afstand knippen en kleuren gaat nu eenmaal niet. De kapster had geen handschoenen aan. Een mondkapje droeg ze alleen als ik dat per se wilde, want oei, wat benauwd vond ze dat! Dus zei ik stoer dat dat niet hoefde. Nu heb ik daar toch een beetje spijt van. Want na 2 uur een pratende mond boven je hoofd heb ik vast wel wat speekseldruppeltjes opgevangen.
Aansluitend had ik een afspraak op het gemeentehuis voor het verlengen van mijn rijbewijs. De loketbeambte zat netjes achter een plexiglazen scherm en ze droeg wegwerphandschoenen. Toen ik het aanvraagformulier moest ondertekenen, reikte ze me de pen aan, waarmee ze net zelf ijverig geschreven had. Te laat zag ik haar blote duim parmantig door de wegwerphandschoen steken. Schijnveiligheid!
Vervolgens liep ik in het winkelcentrum mijn nichtje tegen het lijf. Figuurlijk natuurlijk! Ook op anderhalve meter afstand kun je uitstekend bijkletsen. Ik vertelde haar hoe blij ik was dat ik eindelijk weer aan de slag mocht. “Huh, ben je dan zo braaf geweest om je praktijk écht dicht te houden?”, vroeg ze verbaasd. “Mijn pedicure heeft tijdens de lockdown doorgewerkt hoor. Al haar klanten mochten gewoon komen. Ze zei tegen me dat ik bij een eventuele controle maar moest zeggen dat ik een verwijsbriefje van de huisarts had. Tja, dat is haar verantwoordelijkheid. Ik was blij dat mijn voetjes gedaan werden. Aparte coronamaatregelen zijn me niet opgevallen.”
Ik stond aan de grond genageld. Heeft een aantal van onze zogenaamde collega’s nou werkelijk tijdens de lockdown-periode alle verboden met voeten getreden? Werkten zij toen doodleuk door terwijl wij halsreikend naar het verlossende woord van de minister-president uitkeken?! Hoe asociaal en oncollegiaal kun je zijn?
Het heeft best wat voeten in de aarde gehad om mijn praktijkruimte geheel volgens het voorgeschreven protocol van ProVoet “coronaproof’ te maken. Ik betaal me blauw aan persoonlijke beschermingsmiddelen, want oei, wat zijn die producten prijzig momenteel. Ik plan per afspraak meer tijd in, vooral nodig voor al het extra reinigen en desinfecteren.
“Heeft een aantal collega’s tijdens de lockdown alle verboden met voeten getreden?!”
En ik neem dat allemaal voor lief, want ieders gezondheid staat uiteraard voorop. Maar als ik al die extra inspanningen vergelijk met de veel minder strenge maatregelen bij mijn kapsalon, de nonchalance van de loketbeambte en de alle-maatregelen-aan-hun-laars-lappende ‘collega’s’, dan is dat wel een beetje zuur.
