Mijn vorige column ging over beroepsgerelateerde fysieke klachten. We krijgen daar vroeg of laat zowat allemaal mee te maken. Helaas vorm ik geen uitzondering op de regel. Door het vele pedicuren staken er stevige schouderklachten de kop op. Ik weet in theorie heel goed wat een juiste werkhouding is, maar dit ook consequent in de praktijk toepassen is een ander verhaal. Ik focus in opperste concentratie op de voetproblemen voor mijn neus en vergeet ondertussen mezelf. Daarnaast loop ik gewoonlijk veel te lang met klachten door vóór ik aan de bel trek. De coronacrisis hielp ook al niet mee. Uiteindelijk won de pijn het en maakte ik een afspraak bij een grote praktijk voor fysiotherapie in de buurt.

Ik kwam bij een wat oudere fysiotherapeut terecht. Hij was vriendelijk, maar maakte tegelijk een nogal uitgebluste indruk. Als je bij het 1e consult aan je patiënt vertelt dat je nog 1 jaar, 8 maanden en 3 dagen moet werken voor je met pensioen kunt, heb je dan nog wel zin in het behandelen van diens pijnlijke schouder?

Hij deed zijn werk goed en daar was ik blij mee. Maar tijdens de behandelingen mopperde hij zowat continu. De arbeidsomstandigheden voor veel fysiotherapeuten blijken niet bepaald rooskleurig. In die praktijk werken ze als zzp’er. Zodoende moeten ze alle premies zelf betalen. Dat is volgens hem nauwelijks op te brengen. Ik hoorde het aan en leefde al hummend met hem mee. Liggend op je buik met je gezicht in het gat van de behandeltafel terwijl je pijnlijke schoudergewricht onder handen wordt genomen, praat immers niet echt gemakkelijk. Zijn grootste ergernis was de groep patiënten die domweg niet komt opdagen. Ja, daar kan ik over meepraten. ‘Een rekening sturen heeft geen zin, want die betalen ze toch niet’, klaagde hij. ‘En de wanbetalers zijn altijd die aso’s uit de wijken X en Y!’ Oei, dat vond ik wel een erg generaliserende opmerking, een kwalijk stempel dat hij even op de mensen uit die wijken drukte. Ik bedacht vinnige weerwoorden, maar toch leek het me verstandiger maar niet te reageren. Door zijn trieste verhalen verliet ik het pand altijd wat in de mineur, ook al voelde mijn schouder beter aan.

Misschien is het soms verleidelijk om je sores met je cliënten te delen, maar het is verre van professioneel. Zij kunnen je niet helpen en ze zitten er ook niet op te wachten. Ze komen voor een goeie voetverzorging, nergens anders voor. Deze fysiotherapeut heeft mijn schouderklachten uitstekend verholpen. Zou ik een volgende keer weer voor hem kiezen? Nou… nee, bedankt.”