We weten allemaal nog dat wij tijdens de eerste lockdown geschaard werden onder de ‘beroepen voor uiterlijke verzorging’ zoals nagelstudio’s en kappers. Geen kwaad woord over onze collega’s, maar dat er sprake kan zijn van een medische noodzaak werd geheel over het hoofd gezien.

Soms snap ik de verwarring wel. We hebben weliswaar allemaal een basisopleiding gehad, maar er komen in de verdere vervolgopleidingen, uitvoering en invulling van het beroep grote verschillen naar voren. Het volgende deed zich laatst bij mij voor.

Er was een pedicure, die 25 jaar geleden haar diploma had gehaald en recent was gestopt met haar werk. Deze pedicure deed nooit aan bijscholing en was niet aangesloten bij een branchevereniging (maar hopelijk wel verzekerd). Ze had naast haar vaste parttime baan in de zorg, een klantenkring die ze voor een gering bedrag aan huis behandelde.

Ik werd benaderd door een cliënt uit haar oude cliëntenbestand. Deze had geen benul van de huidige normen én tarieven in de pedicurebranche.

Toen ik hem mijn tarief doorgaf voor behandeling aan huis kreeg ik de volgende reactie: ‘Zo duur? Ze hoeven alleen een beetje geknipt te worden hoor!’ De cliënt bedoelde het goed, want wist niet beter, maar ik voelde mij als professional toch niet helemaal serieus genomen.

Dat gevoel bekroop me ook toen tijdens de jaarlijkse prijsverhoging een cliënt klaagde: ‘Ga je nou alweer omhoog? Je man werkt toch?’ Mijn mond viel open van verbazing.

Nog een voorbeeld. Laatst belde ik naar de mantelzorger van een nieuwe cliënt om een afspraak te maken. Ze nam op en zodra ik mijn zin had afgemaakt antwoordde ze: ‘Ik ben nu aan het werk, kan het morgen?’ Ik zei: ‘Nou, ik ben juist nu aan het werk en morgen is mijn vrije dag’. Ik vroeg me later af: zou zij dit ook tegen de assistente van de huisarts hebben gezegd?

Als laatste voorbeeld een voor veel pedicures zeer herkenbare anekdote. Ik had een cliënt met een wrat, waar geen twijfel over mogelijk was, doorverwezen naar zijn huisarts.

De terugkoppeling van de huisarts was kort en bondig: ‘Het is geen wrat, maar een likdoorn. Ik heb er een likdoornpleister op gedaan!’

Door één zin werden de poten onder mijn pedicurekruk vandaan gezaagd. Ik heb het er maar bij gelaten want uiteindelijk lag de eindverantwoordelijkheid nu toch bij de huisarts.

Neemt niet weg dat dit soort voorbeelden herkenbaar zijn voor ons allemaal.

Hoog tijd dat het vak pedicure de erkenning krijgt die het verdient, op wat voor manier dan ook!