Nog niet zo lang geleden leefde ik een relatief rustig en overzichtelijk leven met mijn krant, internet, tv en telefoon. Ik was heel tevreden met dit bestaan totdat ik gedwongen werd een Facebookaccount aan te maken. Dit was bij een opleiding die ik jaren geleden volgde. Na afloop van de eerste lesdag riep de docent vrolijk: Dames, het huiswerk is te vinden op onze Facebookpagina.

Omdat er niets erger is dan bij anderen te moeten hengelen naar de te maken opdrachten, besloot ik zelf een account aan te maken.

Diende Facebook eerst als huiswerkbron, al gauw werd ik meegesleurd met de berichtenbrij die zich als een olievlek uitbreidde. Onder het mom: bijblijven, sloot ik mij aan bij een aantal pedicurefora. Die collegiale fora zijn bedoeld om ervaringen uit te wisselen of, voor de beginnende pedicure, om vragen te stellen. Een mooi initiatief, maar niet altijd zonder risico, merkte ik. Met een beetje pech ontvang je naast de vele aardige en behulpzame adviezen ongevraagd een sneer in de trant van ‘leer je dat niet op je opleiding’?

Een simpele vraag over gelnagellak scoort op Facebook al snel zo’n 67 verschillende merkadviezen. Zou dat de vraagsteller helpen? Mij zou dat keuzestress opleveren. Maar dit was nog niets vergeleken met de 132 reacties op de vraag: wat te doen als de diabetescliënt weigert de bijdrage voor het cosmetisch deel van de behandeling te betalen. Ik las: ‘alleen medische dingen doen’. Een kort en bondig: ‘opzouten’ en zelfs de wonderlijke vergelijking: ‘ze moeten bij de bakker ook het hele brood betalen, niet zonder korstjes’. Zou er trouwens niet een maximum aantal reacties kunnen worden ingesteld?

Laatst bij een vraag over ingroeiende nagels werd achtereenvolgens een Ross-Fraser-beugel, orthese, unibrace, juist geen nagelbeugel, maar dun frezen en tamponneren en zelfs een wigexcisie geadviseerd. Ook werd door een pedicure meteen de psyche van de eigenaar van de ingroeiende nagel belicht: ‘Deze vrouw heeft moeite haar gevoel naar de toekomst te uiten. Die nagel ‘knijpt’ haar af in haar gevoel’. Help! Ik zag door de bomen het bos niet meer en besefte dat deze fora op mij een averechts effect hebben. Gelukkig heb ik thuis nog voldoende lesmateriaal, aantekeningen en literatuur voor pedicures en vertrouw ik op mijn gezonde verstand en onderbuikgevoel. Ik denk dat ik mij voorlopig maar even daarop blijf concentreren, wel zo rustig.