We werken met mensen. We maken van alles mee in onze praktijk. Ik moet wel eens denken aan het tv-programma Taxi. De meesten van ons kennen het wel denk ik, maar voor wie het niet weet, in dit programma nemen mensen de taxi en worden ze tijdens het ritje gefilmd, uiteraard terwijl er een gesprek ontstaat tussen taxichauffeur en klant. Of het programma Man bijt hond. Fantastisch!
Hier kwam een onderdeel voorbij waarin men van bijvoorbeeld noord naar zuid door Nederland lukraak aanbelde bij mensen. De mooiste verhalen vanachter de voordeur. Dat is, onder meer, ook waarom ik zo van mijn beroep hou. Je maakt van alles mee, gewoon vanaf mijn behandelkruk. Ik leef me in, leef mee. Zo ben ik al meegeweest op vele reizen, zelfs door de tijd, heb ik het geluk mogen proeven van bruiloften, geboortes, nieuwe liefdes en spannende extreme sporten mogen beoefenen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. De keerzijde is dat ik ook de pijn (mee) beleef: overlijden en verlies, teloorgang van de gezondheid enzovoort.
Het droevige is als dementie zijn intrede doet, de gesprekken verstommen, de mens raakt zichzelf kwijt, houdt vast aan bepaalde herinneringen, ze herhalen zich, ze vergeten wat we deelden met elkaar. Het is vreemd, je bent de pedicure, maar ook zoveel meer. De uitlaatklep, het enige gezicht dat ze die week zien, het gezellige zorgeloze praatje, het vrijuit kunnen praten. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben de professional, ik houd me aan de regels en ben echt geen psycholoog, maar ik ben ook oh zo menselijk.
Soms moet ik lachen en huilen tegelijk. Het zijn dan de praktische situaties. Een tijd geleden had ik een mevrouw, beginnende dementie, ze weet het. Ze voelt de achteruitgang. En daar ging ze met mijn jas de deur uit. Ze leken niet eens op elkaar en mijn jas was drie maten te klein. We konden erom lachen, maar tegelijkertijd voel je de pijn en schaamte. Een andere keer, kwam er een meneer, net terug van een darmonderzoek, vraag me niet waarom, maar de sluitspier was nog niet onder controle, hij zou wel weer naar huis gaan, uit angst om plaats te nemen. Dat lossen we op met dental towels en weer die lach met die traan. Een veelvoorkomend probleem, niet aan de rollator willen toegeven, zo’n beetje alles in de praktijk omstoten, de muren volgend om naar de behandelstoel te komen, maar een rollator, ho maar, daar beginnen we niet aan. Verlies van decorum zegt mijn klant. De volgende keer dat ik hem spreek, ligt hij in het ziekenhuis met een gebroken heup, is zijn laatste beetje decorum verdwenen en rest hem puur zijn herinnering aan vervlogen tijden.
‘De mooiste verhalen vanachter de voordeur’
Ons werk, ons vak, het is net een emotionele achtbaan. Of misschien ligt het aan mij…? Maar ik zou het niet willen missen. Het maakt mij een rijker mens.
Selena Doeswijk – van Es werkte na haar rechtenstudie jarenlang in de financieel juridische sector. Inmiddels is ze al weer een aantal jaar medisch pedicure met haar eigen praktijk en voormalig docent aan een pedicureopleiding. Selena schijnt in deze column haar licht op ondernemerszaken.
