Jan van Scorel schilderde haar tussen 1527 en 1530. In de schilderkunst zitten we dan in de kanteltijd van Middeleeuwen naar Renaissance. Die zalfpot is ouderwets. Het was een symbool waaraan de kijker onmiddellijk Maria Magdalena herkende. Modern is dat Maria Magdalena hier een echt mens is. Je kunt haar aankijken, contact met haar maken. Is ze op haar hoede? Kijkt ze juist trots? Van Scorel schilderde haar zo, dat je kunt blijven kijken.

Natte voeten

Maria Magdalena was één van de vrouwen die de dag na Jezus’ overlijden naar het graf ging om het lijk te balsemen. Maar ze kwam te laat. Jezus was al uit de dood opgestaan. Die zalfpot komt niet uit dit verhaal. Die komt uit een eerdere ontmoeting tussen Jezus en Maria Magdalena. De evangelist Lucas vertelt daarover (7, 38-42). Jezus is uitgenodigd om te eten bij Simon, een farizeeër. Zij loopt daar binnen en moet zo huilen als ze Jezus ziet dat zijn voeten helemaal nat worden. Maria Magdalena droogt dan Jezus’ voeten met haar haren. Ze kust zijn voeten en zalft die met mirre. Simon is helemaal in de war. Maria Magdalena is immers bekend als zondares. En bovendien: die dure mirre gebruik je om het gezicht te zalven. Toch niet de voeten…? Maar Jezus zegt: zeur niet zo, zij laat haar liefde zien.

Beschermheilige

Met andere woorden: ook voeten verdienen de beste zalf. Mochten de pedicures nog een beschermheilige zoeken, dan misschien Maria Magdalena?

Maria Magdalena is nog tot en met 19 januari te zien in het Frans Hals Museum in Haarlem. Daarna verhuist ze terug naar het Rijksmuseum in Amsterdam.