Voor je het weet is er weer een jaar voorbij. Wat een bijzonder hectisch jaar was dit dan. Terwijl bijna iedereen lijdt onder de crisis, ontstaan er toch ook weer nieuwe markten en ideeën. Volgens mij draaien bedrijven die mondkapjes en face shields maken overuren en stijgt hun omzet tot recordhoogte.

oho! Eind oktober kwam er toch nog een beurs. Dat had ik niet verwacht tijdens de 2e coronagolf. Toch twijfelde ik of het nou wel zo verstandig was om een hal vol mensen op te zoeken.

Zoals ik eerder heb geschreven zal ik, ondanks dat ik uit het KRP ben en geen punten meer nodig heb, toch congressen en lezingen blijven volgen. September was een drukke en leerzame maand daarvoor. Ook al heb ik 40 jaar ervaring als pedicure en bedrijfseigenaar, ik kan altijd iets leren van anderen.

Mijn vorige column ging over beroepsgerelateerde fysieke klachten. We krijgen daar vroeg of laat zowat allemaal mee te maken. Helaas vorm ik geen uitzondering op de regel. Door het vele pedicuren staken er stevige schouderklachten de kop op.

We krijgen er vroeg of laat zowat allemaal mee te maken: beroepsgerelateerde houdingsklachten. Vastzittende duimen, polsen en/of vingers, krakende en slijtende gewrichten, pijnlijke spieren, schouderklachten... Ai, oei en au!

Deze zomer ben ik, alhoewel ik met pensioen ben, druk geweest. Het klinkt wel zwaar, maar je kunt druk zijn met van alles, uiteraard.

Bernadet is pedicure. Zij deelt haar praktijkervaringen – met een kwinkslag en in de overtreffende trap. Daarbij ventileert zij haar ongezouten visie op zaken binnen de pedicurewereld.

Nu ik met pensioen ben, heb ik alle tijd van de wereld, maar toch wen ik nog niet echt aan zo veel tijd. De coronatijd doet daar natuurlijk ook geen goed aan want je kunt niet gaan en staan waar je wilt.

"Hèhè, wat was ik blij toen ik eindelijk in de kappersstoel mocht plaatsnemen. Weg met dat coronakapsel! Het was supergezellig en het resultaat is top. Toch bekroop me achteraf het onzekere gevoel dat ik daar méér risico op een coronabesmetting had gelopen dan ooit tevoren. Op anderhalve meter afstand knippen en kleuren gaat nu eenmaal niet. De kapster had geen handschoenen aan. Een mondkapje droeg ze alleen als ik dat per se wilde, want oei, wat benauwd vond ze dat! Dus zei ik stoer dat dat niet hoefde. Nu heb ik daar toch een beetje spijt van. Want na 2 uur een pratende mond boven je hoofd heb ik vast wel wat speekseldruppeltjes opgevangen.